மனிதாபிமானம் - ஓட்டுனர் - உயிர்வலி - புத்தாண்டு சோகம்

மனிதாபிமானம் முற்றிலுமாய் செத்துப்போய் விட்டது என்பதற்கு புத்தாண்டு தினமான நேற்று, என் வாழ்வியல் நிகழ்வுகள் படிப்பினை ஏற்படுத்தி சென்று விட்டன.

சொல்ல முடியாத சோகம்...
திமிறி வரும் கோபம்...
நாலு பேரையாவது முகத்தில் அறைய நினைக்கும் ரெளத்திரம்....

இதெல்லாம் நேற்றைய நாளின் குறிப்புகளாக என் டைரியில் பதிந்திருக்கிறது. புத்தாண்டின் முதல் நாளில் இஷ்ட தெய்வமான முருகப்பெருமானையை தரிசிக்கும் நோக்கத்தில் பழைய சைக்கிளில் சென்ற எனது தந்தை மீது வாகனம் ஒன்று மோதி விட்டது. உணர்விழந்த நிலையில் என் தந்தை நடுரோட்டில் விழுந்து கிடைக்கிறார். என் நிறுவனம் அருகே இந்த விபத்து நிகழ்ந்ததால் நில நொடிகளில் எனக்கு தகவல் வந்தது.

அரக்கப்பரக்க ஓடினேன். அழுவதை தவிர எதையும் உருப்படியாய் யோசிக்க திரணியற்று போனேன். அந்த கோலத்தில் அப்பாவை பார்த்து கதறினேன். சில நிமிடங்களிலேயே, அழுவது கோழைத்தனம்... அடுத்து என்ன செய்யவேண்டும் என்ற எண்ணம் எனது ஆறாவது அறிவுக்கு பட்டது. சில நிமிடங்களை இப்படி தொலைத்து விட்டோமே... என்ற கோபம் கூட என் மேல் வந்தது.

சம்பவம் நிகழ்ந்த இடம் நெடுஞ்சாலை ஓரத்தில் அமைந்துள்ள வாடகை வாகனங்கள் நிறுத்துமிடம் என்பதால், உதவிக்கு வாடகை வேன் ஓட்டுனர்களை அழைத்தேன். என் அப்பாவை தூக்க கூட ஒருவரும் வரவில்லை. வாகனத்தில் என் அப்பாவை அரசு மருத்துவமனைக்கு அழைத்து செல்லலாம் என்று அவர்களை கைசைத்து கைகூப்பி கூப்பிட்டும் பலனற்று போனது.

அப்போது வந்த கோபம், சோகத்துக்கு மத்தியில்.... கூட்டுக்குள் தன் உடலை உள்ளிழுத்து கொள்ளும் நத்தையை போல வெளிப்படாமல் போனது. யோசிக்க காலமும் இல்லை. உடலும் மனமும் சோர்ந்து, மீண்டும் அழுகை மட்டும் பீறிட்டது. என்னிடம் கைத்தொலைபேசியும், அவசர கால உதவிக்கான ஆம்புலன்ஸ் சேவை வாகன எண்ணும் இருந்தது. ஆனால் சில நிமிடங்களுக்கு முன்பு தான் வாகன விபத்து ஒன்று நிகழ்ந்து இருவரை குற்றுயிரும் குலை உயிருமாய் அந்த வாகனம் அழைத்து செல்வதை பார்த்து பச்சாதாபப்பட்டிருக்கிறேன்.

இந்த நிலை நான் ஏற்கனவே வாழ்க்கையில் பார்த்திருக்கிறேன். அப்போது நானிருந்தோ பார்வையாளர் வரிசையில்... இப்போது நான் பாதிக்கப்பபட்டன் இடத்தில்... தென்காசியில் உள்ள கல்லூரி ஒன்றுக்கு வாடகை வேனில் வந்த சில கல்லூரி மாணவர்கள் மரத்தில் மோதி சிதறி கிடந்த போது, ஒரு சராசரி பத்திரிகையாளனாக சம்பவ இடத்தில் இருந்த எங்கள் முன்பு ஒரு பெண் உயிர்வலியுடன் கெஞ்சியது இன்னமும் ஞாபத்தில் தான் இருக்கிறது. அப்போது நான் நினைத்திருந்தால் எனது வாகனத்திலேயே (மோட்டார் பைக்) இன்னொருவர் உதவியுடன் மருத்துவமனைக்கு அழைத்து வந்திருக்க முடியும். ஆனால் அது சாத்தியமில்லை. சமூகமோ, ஒரு வயதுக்கு வந்த பெண்ணை இளைஞன் ஒருவன் மோட்டார் பைக்கில் அழைத்து செல்ல அனுமதிக்கவும் செய்யாது. சட்டமோ என்னை சாட்சிக்கூண்டில் நிறுத்தும்.

சட்டத்துக்கும், சமூகத்துக்கும் நான் பயப்படவில்லை என்றாலும், அடுத்தமாதம் நான் சம்பளம் வாங்காவிட்டால் என் குடும்பம் பட்டினியில் வாடும். எனக்கு இளையவர்கள் அப்போது தான் தன்னை நிலைப்படுத்திக்கொள்ள தொழில் நுட்ப கல்வியை நிறைவு செய்து கொண்டிருந்தார்கள். அந்த பெண்ணுக்காக என்னால் பரிதாப பட மட்டுமே முடிந்தது.

ஆனால் நேற்று நிகழ்ந்த சோகம் வேறு... மற்றவர்களின் பரிதாபங்களுக்கு மத்தியில் நான் உழன்று கொண்டிருந்தேன். கடவுளை அழைப்பதை தவிர வேறு உதவிக்கு யாருமில்லை. முருகா என்று உதடுகள் பலமுறை உச்சரித்துக்கொண்டிருந்தது. ( எனக்கு மேற்பட்ட சக்திக்கு நான் முருகன் என்று பெயர் வைத்திருக்கிறேன் ) அந்த சக்தி செய்த மாயம் தான் என்னவோ, தூரத்தில் காய்கனி மூட்டை ஏற்றி சென்ற மினி வேன் ஒன்று எங்களை விட்டு நகர்ந்து சில அடிதூரம் பின்னோக்கி சென்று மீண்டும் எங்களை நோக்கி வந்தது. இறங்கிய டிரைவர், தாத்தா என்று அழைத்தபடியே ஓடி வந்தான். அவன் எனக்கு தூரத்து உறவு. அதிக பரிட்சயமும் இல்லை. ஆனால் அவன் தந்தைக்கு சில மாதங்களுக்கு முன்பு தான் நாங்கள் இருக்கும் காம்ப்பளக்சில் வேலை வாங்கி தந்திருந்தார் என் அப்பா.

இறங்கியவன், நேராக ஓடிவந்து என் தந்தையை தூக்கினான். அந்த பலம் எப்படி அவனுக்கு வந்தது என்றே தெரியவில்லை. நானும் தைரியத்தை வரவழைத்துக்கொண்டு தூக்கி அவனது வாகனத்தில் அப்பாவை ஏற்றினேன். உணர்விழந்த நிலையில், அவரது வாயில் இருந்து ரத்தம் கொட்டிக்கொண்டிருந்தது. முன்புற இருக்கையில் அப்பாவை படுக்க வைத்த நிலையில், ஏறுங்கன்னே... நம்மூர் ஆஸ்பத்திரியில் பார்க்க முடியலைன்னா, தென்காசிக்கு அழைத்து போகலாம். நானே வரேன்... என்றான். வாகனத்தின் பின்புறம் காய்கனிகள் அருகில் கிராமத்தில் இறக்க வேண்டியவை. நாங்கள் செல்வது எதிர் திசையில்,, இருந்தாலும் அரசு மருத்துவமனைக்கு அழைத்து சென்று முதல் உதவி செய்யும் வரையிலாவது அந்த தெய்வம் (டிரைவர்) துணைக்கு வந்தால் போதும் என்று நினைத்தேன். ஏறும் போதே அவன் சொன்னது நியாபகம் இருந்தது. எங்கு வேண்டுமானாலும் அழைத்து செல்வோம். தாத்தாவை காப்பாற்ற வேண்டும் என்பது மட்டுமே அவனுக்குள் இருந்த வேகத்தை காட்டியது. சில நிமிடங்களில் மருத்துவமனைக்கு அழைத்து வந்து சிகிச்சை அளிக்கப்பட்டது.

அப்பாவுக்கு நினைவு திரும்பியது. கடுமையான காயங்கள் ஏதும் இல்லை. ஆனாலும் மேல்சிகிச்சைக்காக திருநெல்வேலிக்கு ரெபர் செய்தார்கள். நான் தென்காசியிலேயே அனைத்து சிகிச்சைகளையும் தனியார் மருத்துவனையிலேயே செய்தேன். மாலையில் அப்பா பூரண குணமடைந்தார். சுமைந்தி்ல் வந்து உயிர் காத்த தெய்வமாக நான் கருதிய அவன் மருத்துவ மனை சிகிச்சை முடியும் வரையில் உடனிருந்தான். தென்காசிக்கு அழைத்து செல்வதற்காக இன்னொரு வாகனத்தை.. ஏற்பாடு செய்து நாங்கள் சென்ற பின்பு தான் அவன் தனது வழக்கமான பணியை செய்ய சென்றான்.

இரவில் நெடுநேரம் எனக்கு தூக்கம் இல்லாமல் போய்விட்டது. சட்டம் தன் கடமைகளை சரிவர செய்து வருகிறதா... அல்லது சட்டத்தை காரணம் காட்டி ஓட்டுனர்கள் தான் மனிதாபிமானத்தை தொலைத்து விட்டார்களா...

எல்லா ஓட்டுனர்களையும் சாட்சி கூண்டில் ஏற்றுவார்கள் என்றால் சுமையுந்தை ஓட்டிவந்தவன் உதவியதை எப்படி எடுத்துக்கொள்வது.... சட்டத்தின் சந்துபொந்துகளில் விரல்விட்டு ஏய்க்கும் வித்தை தெரிந்த இவர்களுக்கு மனிதாபிமான உதவி செய்யும் போது மட்டும் சட்டம் தடுக்கிறதா... தமக்கான சோகம் நிகழும் போதுதான் உயிரின் மதிப்பு எல்லோருக்கும் தெரியுமா...

கேள்விகள் நிறைய நெஞ்சை துளைக்கின்றன.. நீங்கள் இதை படிக்க நேர்ந்தால் பின்னோட்டத்தில் பகிர்ந்து கொள்ளுங்கள்.